Nicole (39) en Jonathan (39)
Jonathan (39) heeft geen spijt van zijn Parship-lidmaatschap: “Ik heb op die vrijdagmiddag toch maar even de liefde van mijn leven opgeduikeld.” En Nicole (39)? Zij vloog voor een weekendje naar Tel Aviv om haar potentiële liefde beter te leren kennen. Een ingezonden verhaal.i
Jonathan: “Een vriend van me was begonnen met internetdaten en dat vond ik eerlijk gezegd een beetje belachelijk. Maar na een jaar woonde hij ineens samen met iemand die hij op die manier ontmoet had. Daardoor werd ik nieuwsgierig: hoe werkt het eigenlijk? Ik vulde op een vrijdagmiddag de persoonlijkheidstest in, en kreeg een lange lijst met dames op mijn scherm, van wie ik de persoonlijke teksten ben gaan lezen. Er was één vrouw van wie ik het profiel het leukste vond: Nicole. Op de een of andere manier troffen haar woorden me, ze leek me precies iemand die ik zocht: krachtig, grappig, en niet bang. Aan haar heb ik diezelfde middag geschreven.”
Tafeltje bij de deur
Nicole: “Ik had in die periode toevallig weinig tijd, want ik had het enorm druk met mijn werk. Dus kon ik de eerste twee weken alleen maar een paar korte berichtjes sturen. Omdat ik wel grappig vond wat hij schreef, en ik me een beetje schaamde voor mijn eigen kortheid (hij schreef echt hele leuke maar vreselijk lange brieven), heb ik voorgesteld om elkaar een keer te ontmoeten. We werken allebei in Amsterdam en spraken af in een café dat halverwege onze kantoren lag. ‘We nemen een tafeltje vlak bij de deur’, zei ik nog, ‘zodat we snel weg kunnen als het niks is.’ Uiteindelijk zijn we een paar uur gebleven. Het was heel gezellig, maar geen vonk wat mij betreft. We hebben over en weer ge-sms’t dat we dit nog best een keer wilden herhalen.”
Israël
Jonathan: “Het lastige was dat ik een week later voor drie maanden naar Israël vertrok, voor mijn werk. Ik had nooit gedacht dat ik zo snel iemand al zo leuk zou vinden. De avond voor mijn vertrek gaf Nicole toevallig een groot verjaardagsfeest. Eigenlijk kon ik daar niet naar toe. Voor mijn vertrek hadden mijn collega’s ook iets georganiseerd. Maar toen dat afgelopen was, kon ik toch ook nog even naar Nicole toe.” Nicole: “Het begon eigenlijk pas de dag erna. Toen Jonathan in Israël zat, begonnen we elkaar iedere avond te bellen. Die gesprekken duurden al snel uren: we bleken zoveel te bespreken te hebben! Na een week dacht ik: dat kan toch niet waar zijn, ik ben hem vast aan het idealiseren, in het echt is hij helemaal niet zo leuk. Om dat uit te vinden, ben ik toen een weekeindje naar Tel Aviv gegaan.”
Terug naar Nederland
Jonathan: “Van tevoren zei ze nog: ‘Als het niet zo leuk blijkt te zijn, kunnen we altijd op onze twee hotelkamers gaan zitten, en bellen. Dat werkt in ieder geval.’ Dat weekeinde vergeet ik nooit meer. Alles was meteen vertrouwd en gezellig. We ontdekten wel een miljoen dingen die we gemeen met elkaar hadden, en praatten en praatten maar.” Nicole: “Toen ik na dat weekeinde weer terug was in Nederland, begon het bellen weer. De toestand werd onhoudbaar en toen is Jonathan twee weken eerder naar Nederland gekomen. Gelukkig kon hij zijn opdracht daar in Israël makkelijk afzeggen. Hij had eigenlijk zijn huis voor nog twee maanden verhuurd; hij was immers van plan geweest om voorlopig niet terug te komen. Dus hoewel al mijn vrienden dat heel onverstandig vonden, is hij toen een tijdje bijna bij me ingetrokken. De eerste weken deden we zelfs zo ongeveer alles samen, hij ging zelfs met me mee naar kantoor, omdat ook zijn kantoor in Nederland die maanden door iemand anders werd gebruikt.”
Liefde van mijn leven
Jonathan: “Het is ongelofelijk, maar het is inmiddels alweer een half jaar geleden dat ik dat eerste berichtje stuurde. Er is inmiddels zo veel gebeurd. Ik woon wel weer in mijn eigen huis, maar het grootste deel van de week zijn we toch bij elkaar. Ik durf er wel over op te scheppen: ik heb op die vrijdagmiddag toch maar even de liefde van mijn leven opgeduikeld.”
* Jonathan en Nicole zijn beiden journalist en schrijver van beroep.